Filistin Halkını Savunma Derneği eski üyesi Mücteba Rahman verdiği röportajda Tel Aviv ve bazı Körfez Arap ülkeleri arasındaki iş birliğine değindi ve Arap ülkelerinin vekalet savaşları hakkında şu hatırlatmalarda bulundu:
‘Arap ülkeleri Siyonist Rejimin göreve geldiği ilk dört yılda, 1948, 1956, 1967 ve 1973 yılları olmak üzere art arda savaşlar başlattı. İsrail o yıllardan itibaren bölgede askeri üstünlüğünü kanıtlamak için askeri olarak güçlenmeye çalışıyordu.’
Mücteba Rahman Dost, Siyonist Rejim ile Lübnan arasında 1982 yılındaki savaşın ve yine bu rejimin 2005 yılında Lübnan’la yaptığı 33 günlük savaşın, Siyonistlerin Direnişin gücünü anlamalarına sebep olduğunu belirterek şunları söyledi:
‘Siyonist Rejim askeri üstünlük sağlayıp Arap ülkelerini yenilgiye uğratmak yerine bu ülkeler arasında fitne ve bölücülük çıkarıp vekalet savaşı başlatabileceğini düşündü. Arap ülkelerinde bölünme yaşanması halinde, bu ülkeler birbirlerini öldürecek ve zayıflatacaktı ve bu konu İsrail’in lehine olacaktı. Böylece savaş, Arap ülkelerinin İsrail adına birbirleriyle savaştığı bir hal aldı ve Siyonist Rejim fiili olarak bu konuda başarılı oldu.
Örnek verecek olursak, Suudi Arabistan’ın son yıllardaki eylemleri, Mısır’ın son on yıldır Hamas’a karşı savaşları ve Refah sınır kapısını kapatması ve Kuveyt, Birleşik Arap Emirlikleri ve Ürdün gibi ülkelerin oynadıkları rollerin tamamı, İsrail ve Amerika’nın vekalet savaşlarıdır. Bu savaşlar İsrail tarafından değil, bu rejim adına Arap ülkeleri tarafından gerçekleşmektedir ve bu İsraillilerin altmış yıllık çalışmalarının bir sonucudur.
Siyonistler askeri bir üstünlük sağlayamadıklarında Arap ülkelerini vekalet savaşlarında kullanabileceklerini anladılar. İsrail ayak ayak üstüne atıp oturmadı ve bir köşeye çekilmedi. İsrail Arap ülkelerini birbirlerine düşman yapma kararı aldı.
İsrailliler bu bölücülüğü aleni olarak, Osla, Taba, Camp David ve Şarm El-Şeyh Anlaşmaları yoluyla başladılar. Şimdi İsrail için sevinç ve mutluluk zamanıdır. Çünkü en ufak bir meblağ harcamadan üstünlüğe sahip olmuşlardır. Ortam öyle bir haldedir ki, bazı Arap Yönetimler başka yerlerde yürütülen savaşların maliyetini ödemektedir. İsrail bundan daha iyi nasıl bir ortam ve koşul isteyebilir ki?’